Zelfs na een jaar, keek hij nog elke keer over zijn schouder, bang dat hij weer een paar ogen zag opdoemen achter hem, bang dat ze hem weer op het spoor waren. Maar hij was er bijna helemaal zeker van dat hij hier niet naar toe gevolgd was, of in ieder geval dat ze hem voor dood hadden achtergelaten die dag bij het meer. Hij gromde zachtjes, terwijl hij door het bos heen struinde. Het was hem opgevallen, in het jaar dat hij zich nu in het gebied gevestigd had, dat er niet veel roedels waren hier. Iets wat hem de mogelijkheid had gegeven om alles op zijn gemak uit te pluizen en zelf een eigen plek te vinden om te blijven jagen. Dat was dan ook de reden waarom hij in dit deel van het bos was. Het was iets donker dan de rest van het woud, omdat het bladerdek hier wat dikker was dan ergens anders. Het zou nog wel eventjes duren, maar als de zon weer warm aan de hemel stond, zou het hier heerlijk koel blijven met de bomen die het zonlicht tegen zouden houden.
Mortimer's rode ogen gleden over de bomen heen, terwijl hij zich tegen de grond aan drukte. Het jagen in zijn eentje was iets wat hij opnieuw had moeten leren, aangezien hij geboren en opgegroeid in een roedel en dus nooit alleen had hoeven jagen. Nu dat wel het geval was, had hij zijn gehele mentaliteit moeten aanpassen. Dus was hij zich nu gaan focussen op kleinere dieren, wat zijn honger iets minder goed stilde. Hierom moest hij vaker dan dat hij gewend was jagen. De jong reu geeuwde eventjes, voordat hij zijn oren naar achter draaide en zijn neus de lucht in stak. Konijn, haas, iets in die richting. Het was klein en pluizig en zou voor nu zijn honger kunnen stille. De jonge wolf sloop naar voren toe, zetten zich af en racete achter het pluizige ding aan.
Net voordat het een hol in kon duiken, wist Mortimer het bij een poot te pakken te krijgen en gooide 't omhoog, om het zodoende bij de nek dood te bijten. Wat bloed liep langs zijn bek af, druppelde langs zijn opvallende lange hoektanden en viel op de grond. De reu gromde zachtjes, terwijl hij een poot op het konijn zetten en een stuk van het vlees aftrok. Eindelijk. Eten.

[Be welcome ^^.]

Al zeker een half jaar dwaalde ze rond door dit land waar geen einde aan leek te komen. Steeds opnieuw verwonderde ze zich over de gebieden die ze passeerde. In dit land bevonden zich bomen, planten en dieren die ze nog nooit in haar leven gezien had. In het afgelopen half jaar had ze meer over de wereld ontdekt dan in de jaren ervoor, waarschijnlijk omdat haar leven voor haar vertrek zich sinds haar geboorte had afgespeeld in hetzelfde, kleine territorium. De meeste gebieden op de plek waar ze vandaan kwam waren geclaimd door de lokale roedels, waardoor zij het moesten doen met wat er over bleef. Nu was dat echter anders. Tijdens haar reis door dit gebied was ze nog geen enkele roedel tegen het lijf gelopen. Gelukkig maar, gezien de roedels op de plek van haar geboorte nou niet bepaald vriendelijk waren tegenover buitenstaanders. Nee, op dit moment lag de wereld aan haar voeten en ze was er zeker van om er het meeste uit te halen. Terugkeren naar huis kon altijd nog.
De zwart witte wolvin werd uit haar gedachten gehaald door de geur van een onbekende wolf, en snel probeerde ze weer volledig alert te zijn. Het duurde dan ook niet lang voor de oorsprong van de geur aan het licht kwam. Een eind verderop zat een pikzwarte wolf te genieten van een vers gevangen prooi. Luna nam een moment de tijd om de vreemdeling te observeren, niet doorhebbend dat ze volledig in zijn zicht zat mocht hij de tijd nemen om op te kijken van zijn maaltijd. "Mooie vangst," merkte ze op vanaf een kleine afstand om zo een ongemakkelijke situatie te voorkomen, hopelijk. Een wildvreemde die je in stilte loopt te bestuderen tijdens het eten gaf nou niet bepaald de indruk die ze graag achterliet op anderen.

Met de vacht van het konijn nog uitstekend tussen zijn tanden, was het licht op een wolvin bij hem in de buurt gevallen. Zijn opvallende rode ogen keken omhoog, terwijl hij het stuk vlees met vacht en al doorslikte en een neutrale uitdrukking over zijn gezicht liet komen. Zijn oren draaide zich naar achter toe, hij vertrouwde de wolvin niet helemaal. Ze zag er wat vreemd uit, met de .. vlek op haar gezicht. Hij wist niet wat hij er van moest denken. Aan de andere kant, hij had zo'n zelfde soort spot op zijn lichaam, alleen was die van hem niet helemaal goed te zien. Zijn ogen gleden over haar witte vacht heen, ze moest dus uit het noorden komen. Tenminste, dat was zijn eerste ingeving. Ze sprak tegen hem dat hij een mooie vangst had gemaakt, ze klonk twijfelend, alsof hij haar op iets had betrapt. Mortimer knikte rustig, geen zin om er woorden aan vuil te maken. In zijn achterhoofd vroeg hij zichzelf af of ze ook iets had gewild en of hij sociaal acceptabel moest zijn door haar iets aan te bieden. Aan de andere kant, hij had niet zo veel te verliezen. Hij kon vast nog wel ergens een ander konijn te pakken krijgen. Dus trok hij het konijn in twee en wierp haar het achterste stuk toe. "Met wie heb ik 't genoegen?" vroeg hij daarna op een neutrale toon.