Een branderig gevoel in zijn poten deed hem stoppen. Met een zachte grom zocht hij beschutting achter een rots en ging zitten. De jonge wolf had dagen gelopen, zo snel hij kon zonder zich veel uit te putten. Maar nu begonnen zijn poten het eindelijk te begeven. Hij was een dag geleden de grens over gelopen van het ene gebied naar deze. Damian had als pup gehoord van Todera, een uitgestrekt gebied waar je weken over deed om van noord naar zuid te gaan. Het hele jaar door was het rijk aan prooi gezien het verschillende klimaten had. Kleine wolkjes vormden zich voor zijn snuit terwijl hij rondom zich keek. De zon kwam net op waardoor een lange schaduw op hem geworpen werd van de berg waar hij aan de basis zat. De jonge wolf rekte zich uit, zijn klauwen afwisselen in en uit strekkend. Hij had gehoopt de vlaktes al te hebben bereikt maar de bergen doorkruisen had hem meer tijd in beslag genomen dan verwacht.

Na even te hebben gerust begon Damian terug te wandelen, poot voor poot. Ze hadden nog steeds een branderig gevoel van de vele mijlen wandelen. Ondertussen klom de zon iets hoger waardoor hij de schaduw van de berg geleidelijk aan zag verkleinen. De wind blies in zijn gezicht en bracht vele geuren met zich mee. Hij herkende enkele geuren maar er zaten vele nieuwe tussen. Zijn geboorteplaats had geroken naar de roedel van zijn ouders. Onderweg was hij enkele territoria tegengekomen, met alle gevolgen van dien. Hier zou het niet anders zijn. De jonge wolf wilde confrontaties met roedels nog even vermijden. Toen hij eindelijk de vlaktes bereikte en zich door het bos begaf, vertraagde hij zijn tempo, op zoek naar een goede rustplek. Damian bleef middenin zijn tred stilstaan, de geur van een wolf was plots sterk aanwezig. Hij zette zijn nekharen overeind en zijn groene ogen scanden de omgeving tot hij de andere wolf zag. Stilletjes wachtte hij af terwijl hij oogcontact maakte.

Een gebied als deze rijk aan prooi, water en verschillende klimaten kon niet onbewoond zijn. Andere wolven hadden zich hier reeds gesetteld, dat had hij vrij snel geroken. Sporen van wolven had hij niet gezien maar het was vanzelfsprekend dat ze er wel waren. Damian had gehoopt het gebied te kunnen verkennen zonder al te veel anderen tegen te komen. De jonge wolf had genoeg andere gebieden doorkruist om te weten dat niet iedere wolf of roedel al te gastvrij was. Hij vermoedde niet dat het hier anders zou verlopen.

Hij was slechts enkele dagen in Todera, net aan de voet van de bergketen, toen hij de geur van een wolf oppikte. Deze was dichterbij dan de vage geuren die hij eerder had geroken. Damian had gedacht van de wolf te zijn weg gestapt maar na enkele minuten draaide de wind en werd algauw duidelijk dat zijn neus hem in de steek had gelaten. Van tussen de bomen kwam een bruine wolf op hem afgestapt. Damian zette zijn vacht overeind en wachtte af wat de vreemdeling zou doen. Tot zijn verbazing vroeg de ander wie hij was. De witte wolf trok een wenkbrauw op terwijl zijn nekharen gingen liggen, zijn staart nog steeds gespannen achter hem. "Damian", antwoordde hij kort en zette een stap vooruit en begon rond de bruine wolf te cirkelen. Deze rook solitair, was zijn eerste gedachte. "Meestal begin je met jezelf voor te stellen vooraleer je de naam van een ander vraagt", zei hij vervolgens en keek de bruine wolf aan. Damian was het niet gewoon om zomaar benaderd te worden door onbekenden. Hij vertrouwde niet snel en deze vertrouwde hij al helemaal niet.